Vakantiemijmeringen naar een onbekende japanse dam
Door: janberkers
Blijf op de hoogte en volg Jan
26 December 2010 | Nederland, Elst
Lang heb ik dit jaar na zitten denken over de vakantiebestemming dit jaar....verre oorden kwamen in mijn gedachten op, maar bij geen enkele bestemming kreeg ik een goed gevoel. Totdat ik hoorde over een Fietsroute naar Rome via Florence....hierbij kreeg ik meteen een sterk en goed gevoel.....en dat gevoel bleef maar terugkomen op de momenten dat ik aan de zomervakantie dacht....Wel doemde er in tweede instantie allerlei problemen op in mijn gedachten: hoe kom ik aan een goede vakantiefiets, red ik dat alleen? Hoe ga ik overnachten? Maar deze belemmeringen loste zich vanzelf op, waardoor ik op 27 juli op de fiets vertrok richting Florence. De eerste dagen verliepen erg vlot: 120 -145 km per dag. Op dag 6 (1 aug) had ik me 's morgens voorgenomen om rechtstreeks naar het Duitse studentenstadje Tubbingen te fietsen, want dan kon ik daar 's avonds al vast mijn verjaardag ' vieren' . Halverwege de rit keek ik op de kaart en werd ik aangesproken door een Duitse fietser. Na een tijdje gepraat te hebben stelde hij voor om een stuk mee te fietsen: via een alternatieve route gaf hij een rondleiding door de omgeving. Ondertussen vertelde hij mij zijn levensverhaal (oost-Duitser, gevlucht voor bouw vd Muur, met niks naar W-Duitsland, en daar heel nieuw leven opgebouwd en uiteindelijk in de USA gewoond en gewerkt). Ik vertelde ondertussen ook over mijn tocht en de afgelegde kilometers. Hij adviseerde me om minder hard te fietsen, want daardoor miste ik te veel van de mooie omgeving. Zijn raad heb ik opgevolgd en ben die dag niet meer verder gefietst. Het bijzondere is dat ik vanaf die dag elke dag een bijzondere ontmoeting heb gehad: meerdere mensen die met mij meefietsten en een rondleiding gaven, de Resschenpas beklommen met Nederlander die genezende was van kanker (en die voor mij een supermooi appartement regelde midden in Nauders), stappen met de treinconducteur in Bologna, de fietstocht met een 72-jarige Italiaanse wielrenner, kamperen aan het Gardameer tussen de groep alleenstaande moeders.... Maar wat elke ontmoeting bijzonder maakte was dat ze op dat moment van de reis iets betekende, zonder dat diegene(n) zich daarvan bewust was. En wat ook leuk was: bij geen van alle ontmoetingen, lag het initiatief bij mij. Hierdoor heb ik me geen moment ' eenzaam' gevoeld, ondanks dat ik 3 weken alleen op pad was.
Los hiervan is het al schitterende ervaring om op de fiets dwars door de natuur te fietsen over veelal autoloze wegen: het is constant genieten van de veranderende mooie landschappen: landbouwvelden, uitgestrekte bossen, de Alpen(meren), en niet te vergeten Toscane.
Twee ontmoetingen zijn me het meest bijgebleven. Ergens in de buurt van Lovereto, haalde ik 2 Nederlandse fietsers in die ik een paar dagen terug toevallig al even kort gesproken had. Ik ben even met ze mee gefietst. Even later begon het niet ver van ons te donderen en te bliksemen waarop we besloten om in het eerstvolgende dorpje even te schuilen. Nadat we daar in een plaatselijk authentiek Italiaans cafeetje geschuild hadden, besloten we om daar in de buurt onderdak te zoeken. Navraag ' met handen en voeten' bij de eigenaar leverde ons een mogelijke slaapplek op net buiten het dorp. Na een pittige klim (18%!) bereikten we ons hotel: een 18e eeuws landhuis. Eenmaal binnen de poorten waande we ons tientallen jaren terug in de tijd: de authentieke Italiaanse stijl droop overal vanaf; de inrichting van alles, de geur, niks deed denken aan de 21ste eeuw later die avond tussen de plaatselijke bewoners in het restaurant van het landhuis met mijn 2 medefietsers heerlijk gegeten, met goede wijn en dat leverde goede gesprekken en verhalen op. Beiden bleken werkzaam te zijn bij de televisie (Nova en klokhuis), en dat leverde leuke ' inside information' op..
Op de laatste fietsdag bereikte ik tegen de avond het eindpunt Florence. Dat ging zeker niet zonder slag of stoot: 120 km fietsen, waarvan meer dan 60 km klimmen in de hitte. Tot overmaat van ramp kwam ik tot 2x toe zonder water te zitten. Eenmaal binnen de bebouwde kom van Florence dacht ik binnen een uur onder de douche te staan van van de vooraf geboekte hotelkamer vlakbij het station. Anderhalf uur later zwierf ik nog rond door het centrum van Florence: want naar goed Italiaans gebruik ontbreekt in elke stad goede bewegwijzering . Eenmaal bij het station duurde het nog een half uur voordat ik het hotel had gevonden: Met mijn tong op mijn schoenen meldde ik mij op de derde verdieping bij de receptie. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een Japanse dame vriendelijk glimlachen naar mij: een niet oprecht gemeende glimlach was nog net wat ik terug kon geven.
De volgende dag zat de Japanse dame in de ontbijtzaal. Even later verscheen ze plotseling aan mijn tafel. Ze zei al buigend: ik hoop dat je net zo'n geweldige tijd krijgt in Florence als dat ik heb gehad......Today I'am going to Milano. Nog voor ik iets terug kon zeggen was ze al weer verdwenen. Goedemorgen, Jan!
's Middags besloot ik om na een wandeling door de stad om alvast een kaartje te kopen op het station voor de terugreis. Ik liep door het station en wie komt er ineens op mij afgerend: de Japanse dame! Ze zei: I've got something for you! Ze pakte een stuk Japans papier en begon te vouwen: ' een duif , als teken van vrede voor jou'. Ik stond helemaal versteld: waarom krijg ik dit? We hebben nog even verder gepraat: ze zat ook in het onderwijs. Maar durfde de vraag niet te stellen, waarom deze duif nu precies voor mij bedoeld was......maar sommige dingen moet je misschien ook niet willen weten
In ieder geval een mooie ervaring en herinnering aan een bijzondere reis...
Moraal? Volg je gevoel (dat liegt nooit ) en ….go with the flow!
Los hiervan is het al schitterende ervaring om op de fiets dwars door de natuur te fietsen over veelal autoloze wegen: het is constant genieten van de veranderende mooie landschappen: landbouwvelden, uitgestrekte bossen, de Alpen(meren), en niet te vergeten Toscane.
Twee ontmoetingen zijn me het meest bijgebleven. Ergens in de buurt van Lovereto, haalde ik 2 Nederlandse fietsers in die ik een paar dagen terug toevallig al even kort gesproken had. Ik ben even met ze mee gefietst. Even later begon het niet ver van ons te donderen en te bliksemen waarop we besloten om in het eerstvolgende dorpje even te schuilen. Nadat we daar in een plaatselijk authentiek Italiaans cafeetje geschuild hadden, besloten we om daar in de buurt onderdak te zoeken. Navraag ' met handen en voeten' bij de eigenaar leverde ons een mogelijke slaapplek op net buiten het dorp. Na een pittige klim (18%!) bereikten we ons hotel: een 18e eeuws landhuis. Eenmaal binnen de poorten waande we ons tientallen jaren terug in de tijd: de authentieke Italiaanse stijl droop overal vanaf; de inrichting van alles, de geur, niks deed denken aan de 21ste eeuw later die avond tussen de plaatselijke bewoners in het restaurant van het landhuis met mijn 2 medefietsers heerlijk gegeten, met goede wijn en dat leverde goede gesprekken en verhalen op. Beiden bleken werkzaam te zijn bij de televisie (Nova en klokhuis), en dat leverde leuke ' inside information' op..
Op de laatste fietsdag bereikte ik tegen de avond het eindpunt Florence. Dat ging zeker niet zonder slag of stoot: 120 km fietsen, waarvan meer dan 60 km klimmen in de hitte. Tot overmaat van ramp kwam ik tot 2x toe zonder water te zitten. Eenmaal binnen de bebouwde kom van Florence dacht ik binnen een uur onder de douche te staan van van de vooraf geboekte hotelkamer vlakbij het station. Anderhalf uur later zwierf ik nog rond door het centrum van Florence: want naar goed Italiaans gebruik ontbreekt in elke stad goede bewegwijzering . Eenmaal bij het station duurde het nog een half uur voordat ik het hotel had gevonden: Met mijn tong op mijn schoenen meldde ik mij op de derde verdieping bij de receptie. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een Japanse dame vriendelijk glimlachen naar mij: een niet oprecht gemeende glimlach was nog net wat ik terug kon geven.
De volgende dag zat de Japanse dame in de ontbijtzaal. Even later verscheen ze plotseling aan mijn tafel. Ze zei al buigend: ik hoop dat je net zo'n geweldige tijd krijgt in Florence als dat ik heb gehad......Today I'am going to Milano. Nog voor ik iets terug kon zeggen was ze al weer verdwenen. Goedemorgen, Jan!
's Middags besloot ik om na een wandeling door de stad om alvast een kaartje te kopen op het station voor de terugreis. Ik liep door het station en wie komt er ineens op mij afgerend: de Japanse dame! Ze zei: I've got something for you! Ze pakte een stuk Japans papier en begon te vouwen: ' een duif , als teken van vrede voor jou'. Ik stond helemaal versteld: waarom krijg ik dit? We hebben nog even verder gepraat: ze zat ook in het onderwijs. Maar durfde de vraag niet te stellen, waarom deze duif nu precies voor mij bedoeld was......maar sommige dingen moet je misschien ook niet willen weten
In ieder geval een mooie ervaring en herinnering aan een bijzondere reis...
Moraal? Volg je gevoel (dat liegt nooit ) en ….go with the flow!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley